Ո՞վ եմ ես…

Ասում ես՝ ո՞վ եմ:
Ես արեգակի շողն եմ մի հատիկ,
Որ արթնանում է արշալույսի հետ:
Ես Աստծու աչքից այս ծաղկին իջած ցողն եմ մի կաթիլ:
Ծովի իններորդ ալիքի վրա
Բացված սպիտակ առագաստներով
Խենթ քամիների ընկերուհին եմ ես հավատարիմ;
Ես խլածաղկի հևքն եմ վեհերոտ,
Փչիր ու ես իմ շունչը կփչեմ –
Ես չունեմ տարիք:
Ես՝ հայրենիքիս աչքից գլորված
Արցունքի կաթիլ մի անապական…
Այս եմ՝ ինչ որ կամ, ոչինչ՝ ավելի և ոչինչ՝ պակաս:


Զարմացնում ես ինձ…

Զարմացնում ես ինձ…
Պոչիցս կպած՝
Ինձ մի պահ անգամ
Չես թողնում հանգիստ,

Ու չեմ հասկանում,
Երկնային պատի՞ժ,
Թե՞ դու իսկապես
Պարգև ես անգին:

Ծննդյան օրից ինձ հետ ես եղել,
Ինձ հետ, ինձ նման գնացել դասի,
Թվում է, ինձ հետ արցունք ես հեղել
Եվ ուրախացել ինձ հետ միասին:

Երկվորյակն ես իմ անշոշափելի                                                                           
Եվ ուղեկիցն ես իմ անդավաճան,
Թեև երբեմն ելնում ափերից –
Հսկա ես դառնում, կամ խղճուկ գաճաճ:

Մեկ իմ հետևից սողում ես հանդարտ,
Ու մեկ վազում ես ինձանից առաջ,
Թռչում – անցնում ես վիհերն անհատակ,
Երբ ես կանգնած եմ պռնկին սառած:

Եվ առանց իրար չկանք աշխարհում,
Շղթայված ենք մենք հավիտենապես,
Եվ ինչպես որ ես՝ քեզնից առանձին,
Դու էլ չես կարող ապրել առանց ինձ:

Պարզվում է սակայն, որ կապկում ես ինձ
Եվ շարժումներիս տնազն ես անում,
Դու լույսի հետ ես լույս աշխարհ գալիս,
Բայց երբ խավար է – ո՞ւր ես չքանում:

Ես ամբողջ կյանքում ձայնդ չեմ լսել,
Բերանդ ես միայն բացուխուփ անում…
Ու երբ ինձ Աստված տանել կամենա,
Ես իր տան դռնից կմտնեմ մենակ:

Իսկ դու, օ՜, իսկ դու… (Ես քեզ ի՜նչ ասեմ),
Անսիրտ, անտարբեր, իմ խուլ, համր ու կույր,
Իմ անշունչ, անհոգ, անհոգի, անսեր –
Իմ թշվա՜ռ ստվեր, երկվորյա՜կ իմ քույր…


Եթե ժպտում եմ

Հավիտենական քո լռությանն եմ ես դատապարտված,
Եվ տարօրինակ զգացմունքներ են փոթորկում հոգիս…
Ախ, հոգնությունից ձեռքս ընկնում է ճյուղի պես ջարդված,
Ու թե ժպտում եմ, ես ինձ եմ ժպտում, ուրիշ ոչ ոքի:                                                      

Ինչ – որ ոգիներ խրախճանում են ասես ապառքով…
Չարությունն անափ, ոխը սանձակոծ և նախանձն անհուն
Մրցման են ելել բամբասանքների երկանիվ կառքով,
Եվ սլանում են իմ արահետով կենաց ու մահու:

Հոգիս ուզում է մարմինս լքել – ելք է որոնում,
Եվ տրոփում է իմ հոգնած սրտում անբառ մի աղոթք…
Այս ինչ միամիտ, այս ինչ մանկական երգեր ենք ձոնում
Այս գորշությանը, ամայությանն այս խորթ ու անհաղորդ:

Ինչ ծանր է հողը, ինչ ծանր է, Աստված, վերմակը նրա,
Շտկիր թևերս, այս կապանքներից ազատիր հոգիս,
Եվ ցավի միջից քաղցր ժպտալու զորությունը տուր զարմանահրաշ,
Իմ ցավի միջից քեզ եմ ժպտալու, ուրիշ ոչ ոքի:

             Թարգմանությունը Գագիկ ԴԱՎԹՅԱՆԻ

ვინ ვარ...

ვინვარ?

მზისერთისხივივარ,

ცისკართანერთადავდგები,

წვიმასღვთისმადლადვღებულობ,

ქარებსმეგობრადდავყვები,

ზოგჯერზღვისმეცხრეტალღავარ,

თეთრადგაშლილიაფრებით,

ბაბუაწვერასსუნთქვავარ,

მომიქროლებდა... გავქრები...

სამშობლოსცრემლისწვეთივარ,

მისთვისსიცოცხლისგამღები,

რაცავარ, აი, ესავარ,

არცმეტიდაარცნაკლები.

 

 

იციმაოცებ...

 

იცი? მაოცებ... დაროცაშენზე
ვფიქრობ, თანდათანუფროვოგნდები,
წამითარმტოვებ, თითქოსსულმეძებ,
მეკიხანდახანარცმაგონდები.

კითხვები, ალბათ, სულ უნდა მქონდეს,
მოფარდაგული მზის აკორდებით,
გამახსენდები, მოგხედავ ოდეს,
კვალში მომდევ და აღარ მშორდები.

დაბადებიდან გვარგუნა ბედმა,
ერთადმოვყვებითწელთაგზა-შარას,
ხანგვიხაროდა... დახანაცსევდამ,
ყველანათელიკვალიწაშალა.

ტყუპისცალიხართითქოსუჩინო,
უერთგულესიჩემიდობილი,
მეარარავარ, არცშენ- უჩემოდ...
ერთმანეთზევართგადაჭდობილნი.

წყდებასიცოცხლესფერთაფერება
დასტიქიონთადამდგარაჯერი,
ვიცი, ნამდვილადარმეჩვენება,
ჯილდოც, სასჯელიც... შენახარჩემი.

მზითდასინათლითსხივმოდაფდაფე,
მშვენიერიასამყაროფერთა,
სულსროცაგანცდამოამარმაშებს,
მეშენსგარეშეწარვსდგებიღმერთთან.

ახლავდგავარდასივრცესგავყურებ,
მზეჩამავალობსსევდით-ღვთიურით,
ციმციმებსცაზემთვარისსაყურე
დავარსკვლავებიფანტასტიური.

ოი, რამდენიფიქრიმდაღავდა,
თანაცრამდენიტკივილივზიდე,
მეუცნაურიბავშვობამყავდა,
ჩემსდიდსიყვარულსწავაწყდივიდრე.

შენ-კი.. ო, შენკი...სვე-უცნაურო,
ხარიდუმალი, ჩუმიდაფრთხილი..
ძალასადღაგაქვს, რომიხმაურო, 
რადგანხარჩემიერთგული... ჩრდილი... 

 

 

თუ ვიღიმები 

 

მარადიულიმდუმარებისმკლავსმოლოდინი

დაჯერგანუცდელს - უცნაურიშეგრძნებითვხვდები,

დაღლილობისგანმივარდებახელიტოტივით,

თუვიღიმები, ესე იგი,ტკივილითვტკბები.

მისტიურძალებსჩაუშლიათსულთაქორწილი

დამძაფრგანცდათაგაუმართავთუცხომარულა,

ყველამოშურნე, უნდო, გულქვაგულისმფლობელი,

სიკვდილ-სიცოცხლისჩემსბილიკზეგამოპარულა.

 

სულიდაღლილა, ჟეთქავსთითქოსყოველუჯრედში, 

მიიწევსგარეთ... ვერეტევასხეულისარხში,

დღემდესამყაროსთურმებავშვურთვალითვუმზერდი,

დღესიგიმოჰგავსრაღაცუცხოს, რუხსადაწაშლილს.

ღმერთო! ესმიწარამძიმეა, აუტანელი...

ო, სულო, სულო! დროაუკვე, აშალოფრთები

დადაითმინერადგანბევრიარდასათმენი,

ვგრძნობ, იღიმები...ესე იგი,ტკივილითთვრები.

 

             თარგმნა გაგიკ დავთიანმა

 

Բելա Քեբուրիա  (1959)  Ⴁელა Ⴕებურია

Բանաստեղծ, խմբագիր: Ավարտել է Բաթումի Շ. Ռուսթավելու անվան մանկավարժական ինստիտուտը: Աշխատել է վրացական ռադիոյի երիտասարդական հաղորդումների խմբագրությունում: 1982-2009թ.թ. վրացական բանասիրություն է դասավանդել Բաթումի պետհամալսարանում: «Զգվաուրի» գրական ամսագրի հիմնադիրն ու գլխավոր խմբագիրն է (2011թ.). Վրաստանի ԳՄ անդամ է, «Ֆազիս» գիտությունների ակադեմիայի իսկական անդամ: 10 գրքի հողինակ է, տպագրվել է 11 լեզուներով: Գրական 9 մրցանակների դափնեկիր է:

 

Translations from OTHER Languages

Թարգմանություններ ԱՅԼ ԼԵԶՈՒներից

 

Poetic Translations Into And From Armenian

Բանաստեղծական  Թարգմանություններ

Հայերեն և Հայերենից

From English

Անգլերենից

From Russian

Ռուսերենից

From Armenian

Հայերենից

From Other Languages

Այլ Լեզուներից

Home

Translations

 Թարգմանություններ

About

Կայքի Մասին

Translators

 Թարգմանիչներ