|
Էլլա Ուիլեր Վիլկոքս (1850 - 1919) Ella Wheeler Wilcox Ամերիկացի գրող և բանաստեղծ։ Հրատարակել է բանստեղծությունների 3 գիրք։ Նրա հանրահայտ “Մենություն” բանաստեղծությունը առաջին անգամ հրատարակվել է 1883թ “The New York Sun” օրաթերթում:
|
|
Translations from English Թարգմանություններ Անգլերենից
|
|
Poetic Translations Into And From Armenian Բանաստեղծական Թարգմանություններ Հայերեն և Հայերենից |
|
ՄԵՆՈՒԹՅՈՒՆ Խնդա՝ և աշխարհն կխնդա քեզ հետ, Լաց՝ և դու մեն-մենակ արցունք կթափես, Զի երկիրն այս ծեր կարոտ է խինդի, Նա ինքն էլ հազար վիշտ ունի քեզ պես: Երգիր՝ լեռները պատասխան կտան, Հառաչիր՝ և այն օդում կկորչի, Արձագանքն ուրախ ձայներ է սիրում, Տխուր հոգոցը նրան հարմար չի:
Հրճվիր՝ և մարդիկ քեզ միշտ կփնտրեն, Տրտմիր՝ և նրանք կշրջվեն կանցնեն, Հաճո է նրանց քո բերկրանքն անանց, Բայց քո վշտերի կարիքը չունեն: Ուրա՛խ եղիր՝ և ընկերներդ են շատ, Տխու՛ր եղիր՝ և ընկերներ չունես, Ոչ ոք չի մերժի քո քաղցր գինին, Բայց կյանքի մաղձը մենակ պիտ խմես:
Քե՛ֆ արա՝ տանըդ տեղ-դադար չկա, Ծո՛մ պահիր՝ կողքովդ աշխահը կանցնի: Հաջողի՛ր և տու՛ր – դա կօգնի ապրես, Բայց ոչ ոք կամի օգնել, որ մեռնես: Սրահների մեջ զվարճանքների Տեղն ընդարձակ է՝ քայլիր ընկերով, Բայց մենք մեկ առ մեկ պիտ շարքով անցնենք Մեր տառապանքի նեղ միջանցքներով:
ԿԱՐՈՂ Է ԼԻՆԵՐ Մենք դառնում ենք այն, ինչ տրված էր մեզ, Երբեք մի ասա՝ «բախտս թե բերեր…» Բախտը չէր կարող ճամփից շեղել քեզ, – Նա՛ է դառնում մեծ, ով պիտի լիներ։
Մենք անում ենք այն, ինչին ունակ ենք: Դիպվա՛ծը չէ, որ հերոս է ծնում։ Մարդիկ հենց այն են ինչ որ տեսնում ենք, – Հերոս է նա՛, ով հերոս է դառնում։
Մագլցում ենք վեր ուր ձեռք կհասնի։ Մի՛ ասա՝ քամին խանգարեց հասնել։ Արծիվն իր ուզած ժայռին չի՞ հասնի, – Նա՛ է բարձրանում, ով ջանք է թափել։
Չեմ սիրում խոսքը «կարող է լիներ...» Դիպվածը այստեղ չունի անելիք․ Կյանքում հաղթում ենք ու հասնում նրան, Ինչին մենք իրոք արժանի էինք։
ԸՆԿԱԾ ՏԵՐԵՎ Մի հույսով լի կանաչ տերեւ Ու մի ժպիրհ սառնամանիք, Մի հանդիպում, մի զույգ համբույր Ու առհավետ կորած տարիք: Ա՜խ, Ի՜նչ դառը կորուստ էիք:
Մի փողփողուն վառ կարմիր շոր – Փայլփլում էր շողը վրան, Մի պտտահողմ, մի փոշու ամպ՝ Եվ ավարտվեց վազքը ունայն: Ա՜խ, Ինձ համար միակն էր այն:
Թարգմանությունը Մուշեղ Բադալյանի
|
|
Solitude Laugh, and the world laughs with you; Weep, and you weep alone; For the sad old earth must borrow its mirth, But has trouble enough of its own. Sing, and the hills will answer; Sigh, it is lost on the air; The echoes bound to a joyful sound, But shrink from voicing care.
Rejoice, and men will seek you; Grieve, and they turn and go; They want full measure of all your pleasure, But they do not need your woe. Be glad, and your friends are many; Be sad, and you lose them all,— There are none to decline your nectared wine, But alone you must drink life’s gall.
Feast, and your halls are crowded; Fast, and the world goes by. Succeed and give, and it helps you live, But no man can help you die. There is room in the halls of pleasure For a large and lordly train, But one by one we must all file on Through the narrow aisles of pain.
It Might Have Been We will be what we could be. Do not say, "It might have been, had not this, or that, or this." No fate can keep us from the chosen way; He only might who is.
We will do what we could do. Do not dream Chance leaves a hero, all uncrowned to grieve. I hold, all men are greatly what they seem; He does, who could achieve.
We will climb where we could climb. Tell me not Of adverse storms that kept thee from the height. What eagle ever missed the peak he sought? He always climbs who might.
I do not like the phrase "It might have been!" It lacks force, and life's best truths perverts: For I believe we have, and reach, and win, Whatever our deserts.
A Fallen Leaf A trusting little leaf of green,
Translated into Armenian by Moushegh Badalian |
