HovhannesGrigorianPoems

КОМУ ЧТО КАЖЕТСЯ

Мне кажется, что скоро пройдут все дни,

и только дудук заговорит, и мы все замолчим,

потому что невозможно говорить,

когда твое горло заполнили слезы.

Мне кажется, что скоро,

очень скоро пройдут все возможные дни.

С елок свесятся разноцветные игрушки,

и одна девчушка весело продекламирует стишок,

качаясь на костылях, и посмотрит удивленно

на наши грустные лица, потому что невозможно улыбаться,

когда глаза твои полны слез.

Мне кажется, что в конце останется один день.

Всего один день всеобщей сердечности.

Солнечный и теплый день, невозможно жаркий день,

и в полдень оттают замерзшие сердца друг за другом,

и вода постепенно поднимется, и под водой останутся

высотные здания, полустертые горы,

и будет последнее наводнение,

и под водой останемся мы все, потому что

невозможно жить,

когда глаза твои наполнены слезами,

когда слезами заполнено горло твое ...

СЕРДЦЕ

В древних словах больше всех ты могло уязвиться,

ты,

хоть ты тщательно так и с заботою пряталось

в самой глубине тела, отгороженное костями, крепкими и гибкими.

Ты - самое нежное и чуткое,

а также необходимое и, в то же время, всеми обманутое.

Ты желало видеть - и глаза закрывали твои глаза.

Ты желало обнять - и руки удерживали твои руки,

а руки свесились - распятые,

как рабы, приговоренные к дороге в древний Рим.

Ты хотело слышать, и уши притворялись глухими,

ты хотело бежать,

а ноги вели тебя совсем другой дорогой...

Ты без конца чего-то хотело,

но тебя часто душили табачным дымом

или дурманили вином и обжигали водкой.

Ты - бессильное и беспомощное,

как крепко запеленатое дитя...

АРМЕНИЯ

Это моя страна - размерами такая,

что я могу взять ее с собой,

если поеду куда-то далеко.

Маленькая, как состарившаяся мама,

маленькая, как новорожденное дитя,

а на карте-

всего-навсего слезинка...

Это моя страна - размерами такая,

что я свободно разместил ее в своем сердце,

чтобы случайно не потерять...

ВЕСЕННИЕ ЛЕГКИЕ ПРЕДСТАВЛЕНИЯ

Это моя улица.

Я шагаю вдоль нее

взад и вперед.

Я сегодня очень занят:

расставляю цветы по стенам домов,

раскрашиваю бабочек во все цвета

и для дождя собираю воду.

И вот я весь в краске,

мокрый и пахну цветами.

И вот притащили пианино,

я быстро показываю,

куда удобно и надобно его поставить.

И вот все готово,

скоро выглянет солнце,

заиграет пианино,

в кафе зажжется яркий свет,

полетят разноцветные бабочки,

цветы начнут издавать ароматы,

польет дождь,

и будет весна.

ОДНАЖДЫ

Однажды, хмурым утром понедельника,

когда я устану ждать тебя,

сяду на первый попавшийся пароход и

удалюсь из этого пасмурного мира,

где меня больше не любит никто. Однажды,

именно в понедельник рано утром,

сяду в первый попавшийся поезд и

уеду, отчаявшись от того, что за всеми воскресеньями

непременно следует понедельник со своими хмурыми

и ранними утрами, когда перед окном

стоишь и думаешь: какой имеет смысл

бриться, ведь ты улетишь

на первом же попавшемся самолете,

из этого мира,

до отказа набитого понедельниками,

где тебя больше не любит никто.

Перевод Софии Петросян

ՈՒՄ ԻՆՉ Է ԹՎՈՒՄ

Ինձ թվում է, որ շուտով բոլոր օրերը կանցնեն
և միայն դուդուկը կխոսի և մենք բոլորս կլռենք,
որովհետև հնարավոր չէ խոսել,
երբ կոկորդդ լցված է արցունքով:

Ինձ թվում է, որ շուտով,
շատ շուտով կանցնեն բոլոր հնարավոր օրերը:
Եղևնիներից կկախվեն գունավոր խաղալիքներ
և մի աղջնակ ուրախ ոտանավոր կարտասանի
հենակների վրա ճոճվելով և զարմացած կնայի
մեր տխուր դեմքերին, որովետև հնարավոր չէ ժպտալ,
երբ աչքերդ լցված են արցունքով:

Ինձ թվում է, որ վերջում կմնա միայն մի օր:
Համընդհանուր ջերմության ընդամենը մի օր:
Արևոտ ու տաք օր, անտանելի շոգ օր և կեսօրին
կհալվեն սառած սրտերը իրար ետևից
և ջուրը հետզհետե կբարձրանա, և ջրի տակ կմնան
բարձրահարկ շենքերը, լեռները կիսամաշ
և կլինի ջրհեղեղը վերջին
և ջրի տակ կմնանք բոլորս, որովհետև
հնարավոր չէ ապրել,
երբ աչքերդ լցված են արցունքով,
երբ արցունքով է լցված կոկորդդ…

ՍԻՐՏ

Հին բառերի մեջ ամենաշատը դու կարող էիր խաբվել,

դու, թեև այնպես

խնամքով ու հոգատար թաքնված էիր մարմնի

ամենախորքում, ամուր ու ճկուն ոսկորներով ցանկապատված:

Դու, ամենանուրբն ու ամենազգայունն ու նաև

անհրաժեշտն ու միաժամանակ՝ խաբվածը բոլորից:

Դու ցանկացել ես տեսնել, և աչքերը փակել են աչքերդ,

դու ցանկացել ես գրկել, և ձեռքերը բռնել են ձեռքերդ,

իսկ ձեռքերը կախվել են խաչված՝ դատապարտված

ստրուկների նման՝ հին Հռոմի ճանապարհին:

Դու ցանկացել ես լսել, և ականջները խուլ են ձևացել,

դու ցանկացել ես վազել, իսկ ոտքերը

տարել են քեզ բոլորովին ուրիշ ճանապարհով…

Դու անվերջ ինչ-որ բաներ ես ցանկացել,

բայց քեզ հաճախ խեղդել են ծխախոտի ծխի մեջ

և կամ թմրացրել գինով և օղիով դաղել:

Դու, անզոր ու անօգնական,

ինչպես երեխա՝ բարուրի մեջ ամուր փաթաթած…

ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Սա իմ երկիրն է – չափսերով այնպիսին,
որ կարող եմ վերցնել հետս,
թե մի հեռու տեղ գնամ:
Փոքրիկ` ինչպես ծերացած մայր,
փոքրիկ` ինչպես նորածին զավակ,
իսկ քարտեզի վրա
ընդամենը արցունքի մի կաթիլ…
Սա իմ երկիրն է – չափսերով այնպիսին,
որ ազատորեն տեղավորել եմ սրտիս մեջ,
որ չկորցնեմ հանկարծ…

ԳՐՆԱՆԱՅԻՆ ԹԵԹԵՎ ՆԵՐԿԱՅԱՑՈՒՄՆԵՐ

Սա իմ փողոցն է:
Ես քայլում եմ նրա երկայնքով
ետ ու առաջ:
Ես այսօր շատ եմ զբաղված՝
ծաղիկներ եմ դասավորում շենքերի պատերին,
թիթեռներին ներկում եմ բոլոր գույներով
և անձրևի համար ջուր եմ հավաքում:
Եվ ահա ես ամբողջովին ներկոտված եմ,
թրջված եմ և ինձանից ծաղկի հոտ է գալիս:
Եվ ահա քաշելով բերեցին դաշնամուրը,
ես արագ ցույց եմ տալիս
որտեղ է հարմար և պետք է դնել:
Եվ ահա ամեն ինչ պատրաստ է,
քիչ հետո դուրս կգա արևը,
կնվագի դաշնամուրը,
սրճարանի լույսերը պայծառ կվառվեն,
գույնզգույն թիթեռները կթռչկոտեն,
կբուրեն ծաղիկները,
անձրևը կգա,
և կլինի գարուն:

ՄԻ ՕՐ

Մի օր, մի ամպամած երկուշաբթի առավոտ,
երբ ես կհոգնեմ քեզ սպասելուց,
կնստեմ առաջին իսկ պատահած նավն ու
կհեռանամ այս ամպամած աշխարհից,
ուր ինձ այլևս ոչ ոք չի սիրում: Մի օր,
հատկապես երկուշաբթի վաղ առավոտյան,
կնստեմ առաջին իսկ պատահած գնացքն ու
կհեռանամ, հուսահատված, որ բոլոր կիրակիներին
անխտիր հաջորդում է երկուշաբթին, իր գորշ
ու վաղ առավոտներով, երբ պատուհանի առաջ
կանգնած մտածում ես` ի՞նչ իմաստ ունի
սափրվելը, չէ՞ որ դու հեռանալու ես
առաջին իսկ պատահած ինքնաթիռով,
երկուշաբթիներով բերնեբերան լցված
այս աշխարհից,
ուր այլևս ոչ ոք քեզ չի սիրում:

Ованес Григорян (1945-2013) Հովհաննես Գրիգորյան

Армянский поет, член Союза Писателей СССР с 1975 года. Родился в городе Гюмри. Окончил филологический факультет Ереванского государственного университета. С 1975 по 2010 он опубликовал 9 поетических сборников. Его стихи были переведены и отдельнымн книгами опубликованы в России, Франции и Иране.