KonstantinSimonovPoems

Մեր բաժանաման նախորդ գիշերն․․․

Մեր բաժանաման նախորդ գիշերն

Երազ տեսա – հարսանիք։

Եկեղեցու բակում էինք՝

Դու՝ հարս, իսկ ես՝ մուրացիկ։

Թո՛ղ կատարվի երազը իմ,
Միայն կուզեմ խոստանաս –
Երբ իմ մոտով անց կկենաս,
Ողորմություն ինձ չտաս։

1945

Սպասի՛ր ինձ, եւ հետ կգամ…

Սպասի՛ր ինձ, եւ հետ կգամ։

Միայն թե շա՜տ սպասիր,

Սպասի՛ր, երբ թոնը դեղին

Թախիծ է բերում սին,

Սպասի՛ր ինձ ձմռան բքին,

Ամռան տապին հոսուն,

Սպասի՛ր ինձ, երբ ոչ ոքի

Այլեւս չեն սպասում։

Սպասի՛ր, երբ հեռվից արդեն

Չկա նամակի հույս,

Սպասի՛ր, երբ ձանձրացել են

Ինձ սպասողները մյուս:

Սպասի՛ր ինձ, եւ հետ կգամ,

Մի՛ փորձիր իսկ լսել,

Երբ հոլովում են անկամ․

«Անիմա՜ստ է սպասել։»

Մայրս ու որդիս էլ թեկուզ

Թե հավատան, որ չկամ,

Ընկերներս էլ թե անհույս

Կրակի շուրջ, հոտնկայս,

Գավ դատարկեն գինով դառ

Հոգուս ի հիշատակ...

Դու Սպասի՛ր։ Մի՛ շտապիր դեռ

Նրանց հետ վերցնել բաժակ:

Սպասի՛ր ինձ, եւ հետ կգամ՝

Ի հեճուկս մահի:

Ով չսպասեց, թող անգամ

Ինձ բախտավոր համարի:

Չի հասկանա նա հարկավ,

Որ սպասումովդ իրոք

Փրկեցիր ինձ մահադավ

Կրակներից անողոք։

Թե Ինչպես ողջ մնացի ես,

Կիմանանք երկուսս լոկ —

Դու գիտեիր պարզապես

Սպասել, ինչպես ոչ ոք:

1941

Լինում է երբեմն, որ տղամարդուն...

Լինում է երբեմն, որ տղամարդուն

Կանայք դիտում են որպես մի հենակ —

Անշահախնդիր, ընկեր մշտարթուն

Պատեհ առիթի, ինչպես փրկօղակ՝

Նավախցիկի պատից կախ տված։

Երկար սպասելով ծերանում է նա,

Բայց հետո վերջին մի պահի հանկարծ

Նետում են նրան և փրկում է նա ։

Երբ քո ձեռքերով անզգուշորեն

Ինձ ինչ-որ մի տեղ կախ տալ կփորձես,

Չշփոթես։ Քար եմ։ Փրկօղակ չեմ ես։

Ինձ հետ կարող է ջրահեղձ լինես։

1946

Եթե ծնվել ես գեղեցիկ

Եթե ծնվել ես գեղեցիկ,

Ուրեմն կապրես հար երջանիկ։

Խեղճ գեղեցկուհիս, ոչ մի պատուհաս,

Կամ նույնիսկ մահվան կսկիծ հարակեզ

Չի օգնի ժխտել հիմար առածն այս,

Որքան էլ խնդրես, որքան աղոթես:

Ինչ էլ որ դու սրտանց անես,

Սիրուն տեսքիդ շնորհ կանեն:

Կլինես քնքուշ, շիտակ ու անդավ,

Բայց սրտի հարցում քեզ կբամբասեն –

Երջանիկ կինը անսիրտ է հարկավ,

Գեղեցիկ կինը սիրտ չունի, – կասեն։

Սիրված լինելդ երբ լսեն,

«Դե, գեղեցիկ կին է» կասեն։

Թե ամուսնանաս - հաշվարկ է էլի.

Գեղեցիկ կինը չի կարող սիրել։

Քո գործած բարին կփոխեն չարի

Եվ քո ուսերին կփորձեն բարդել:

Թե ամուսնովդ հպարտ լինես,

Կասեն՝ քանզի նա պետք է քեզ ։

Մինչեւ գերեզման անբաժան լինել –

Սա քեզ հարիր չէ, կչարախոսեն։

Եթե մոռանաս, կասեն՝ չի սիրել,

Թե չես մոռանա, կեղծում է կասեն։

Կասեն՝ հապա թող նա լացի,

Նրա համար դա մեծ բան չի:

Թե չես ողբացել ի ցույց բոլորի,

Չեն էլ նկատի տառապանք ու ցավ,

Լրջությունը այն խոր ապրումների,

Որ քեզ պատեցին հրապարակավ։

Ինչքան էլ որ վիշտը կոտրի,

Գեղեցկուհին, չի կոտրվի:

Ոչ, չեմ բարկանում, երբ երկմտանքով

Նայում ես հանկարծ փորձող հայացքով։

Հավատալ միայն կորստին, ցավին –

Սա է վիճակված գեղեցիկներին։

Թե նախապես իմանայի,

Մանկուց տգեղ կդառնայի։

Գուցե դու նորից երջանիկ լինես,

Կամ գուցե նորից վիշտ ու մահ տեսնես,

Գուցե եւ ապրես ինձնից էլ երկար՝

Չվիճարկելով ասացվածքը չար․

Եթե ծնվել ես գեղեցիկ,

Ուրեմն կապրես հար երջանիկ...

1941

Թարգմսնությունը Մուշեղ Բադալյանի

До утра перед разлукой...

До утра перед разлукой
Свадьба снилась мне твоя.
Паперть. Сон, должно быть, в руку:
Ты — невеста. Нищий — я.

Пусть случится всё, как снилось,
Только в жизни обещай —
Выходя, мне, сделай милость,
Милостыни не давай.

1945

Жди меня, и я вернусь…

Жди меня, и я вернусь.
Только очень жди,
Жди, когда наводят грусть
Желтые дожди,
Жди, когда снега метут,
Жди, когда жара,
Жди, когда других не ждут,
Позабыв вчера.
Жди, когда из дальних мест
Писем не придет,
Жди, когда уж надоест
Всем, кто вместе ждет.

Жди меня, и я вернусь,
Не желай добра
Всем, кто знает наизусть,
Что забыть пора.
Пусть поверят сын и мать
В то, что нет меня,
Пусть друзья устанут ждать,
Сядут у огня,
Выпьют горькое вино
На помин души…
Жди. И с ними заодно
Выпить не спеши.

Жди меня, и я вернусь,
Всем смертям назло.
Кто не ждал меня, тот пусть
Скажет: — Повезло.
Не понять, не ждавшим им,
Как среди огня
Ожиданием своим
Ты спасла меня.
Как я выжил, будем знать
Только мы с тобой, -
Просто ты умела ждать,
Как никто другой.

1941

Бывает иногда мужчина ...

Бывает иногда мужчина —

Всех женщин безответный друг,

Друг бескорыстный, беспричинный,

На всякий случай, словно круг,

Висящий на стене каюты.

Весь век он старится и ждет,

Потом в последнюю минуту

Его швырнут — и он спасет.

Неосторожными руками

Меня повесив где-нибудь,

Не спутай. Я не круг. Я камень.

Со мною можно потонуть.

1946

Если родилась красивой

Если родилась красивой,
Значит, будешь век счастливой.

Бедная моя, судьбою горькой,
Горем, смертью — никакою силой
Не поспоришь с глупой поговоркой,
Сколько б ни молила, ни просила!

Все; что сердцем взято будет,
Красоте твоей присудят.

Будешь нежной, верной, терпеливой,
В сердце все равно тебе откажут —
Скажут: нету сердца у счастливой,
У красивой нету сердца, — скажут.

Что любима ты, услышат —
Красоте опять припишут.

Выйдешь замуж — по расчету, значит:
Полюбить красивая не может.
Все добро на зло переиначат
И тебе на плечи переложат.

Если будешь гордой мужем —
Скажут: потому что нужен.

Как других, с ним разлучит могила —
Всем простят, тебя возьмут в немилость.
Позабудешь — скажут: не любила,
Не забудешь — скажут: притворилась.

Скажут: пусть она поплачет,
Ей ведь ничего не значит.

Если напоказ ты не рыдала,
Даже не заметят, как страдала,
Как тебя недетские печали
На холодной площади встречали.

Как бы горе ни ломало,
Ей, красивой, горя мало.

Нет, я не сержусь, когда, не веря
Даже мне, ты вдруг глядишь пытливо.
Верить только горю да потерям
Выпало красивой и счастливой.

Если б наперед все знала,
В детстве бы дурнушкой стала.

Может, снова к счастью добредешь ты,
Может, снова будет смерть и горе,
Может, и меня переживешь ты,
Поговорки злой не переспоря:

Если родилась красивой,
Значит, будешь век счастливой…

1941

Перевел на армянский Мушег Бадалян

Կոնստանտին Սիմոնով (1915 - 1979) Константин Симонов

Կոնստանտին (Կիրիլ) Սիմոնով, ռուս սովետական գրող, բանաստեղծ, հասարակական գործիչ, սոցիալիստական աշխատանքի հերոս: Սցենարներ է գրել մի շարք կինոֆիլմերի համար: Մասնակցել է Հայրենական Մեծ պատերազմին: Պարգեւատրվել է Լենինյան եւ վեց Ստալինյան մրցանակներով: Հայրը՝ Միխաիլ Ագաթանգեղոսի (Агафангелович) Սիմոնովը, որին հայկական ծագում է վերագրվում, մինչեւ հեղափոխությունը եղել է գեներալ եւ զինվորական բարձր պաշտոններ է զբաղեցրել ռուսական բանակոււմ, անհետ կորել է քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ: Մայրը՝ Ալեքսանդրա Լեոնիդովնա Օբոլենսկայան իշխանական ծագում ուներ: