MariamGevorkianPoemsRuss

* * *

Пришла

Спасти

Твою ночь.

Двери

Сна твоего

Были открыты.

* * *

Мысль моя, как луна,

Кружит вокруг тебя,

И видишь ты

Ее разные фазы.

И потом говоришь:

- Не постоянна ты.

* * *

Ласточки

Летят низко -

Это к дождю.

Тоска к сердцу

Подошла близко -

Это к чему?

* * *

На поверхности моря

Ликование

Окаменело.

Море замерзло.

Мое сердце похоже

На то замерзшее море.

* * *

Когда ты удалился,

Вдруг осиротели

Мечты мои.

* * *

Проснешься ты

И подумаешь ли,

что

О синем небе и

Сияющем рассвете

Я всю ночь напролет

Для тебя мечтала?

* * *

Грусть-тоска заполняет

Пустоту,

Что есть ожидание,

С условием

Когда-то

Օпустошиться.

Дождь обмывает

Стекла на окнах

Грусть-тоски.

* * *

О, если бы

Я верила

Как прежде!

Лепестки

Ромашки

Мою веру

Не вернут мне.

* * *

Ты, как случайно

Найденная правда,

Дорог для меня.

* * *

Уходя я не взяла

Ничего,

Чтобы в час скорби

Ты не произнес:

«Как мне царствовать

В таком разорении»?

* * *

Девочка из твоей сказки

Была моей душе близка.

Интересно, где ты видел

Такую девочку, как я?

* * *

Сказка и сама не знает,

Насколько она реальна.

Вы об этом расспросите

Девочку, что верит в чудеса.

* * *

В покинутой церкви души твоей

У полуразрушенного алтаря

Я жгу свечу, молюсь, молюсь

На языке твоем, что выучила наизусть -

Три слова на армянском

означают:

Бог свидетель, дорогая...

* * *

Текущей воде

Передала она

Мечты свои

Неизбывные:

- Пусть уходят они,

Пусть уходят!

* * *

Ты только дым

Заметила.

А как возник

Такой вот дым

Да без огня?

* * *

И снова я заговорила

Голосом тишины

Вселенной.

Звезды еще ярче

Заблистали.

* * *

И, чтобы поверил

Язычник древности

Новому божеству,

Пророк должен был

Чудо сотворить.

Я неверующая

Ты же - сам пророк,

А чуда все нет.

* * *

Холодно

Моим мечтам.

Зима тут

Ни при чем,

Твое дыханье

Охладело.

Надежды мои

Трепещут

Дрожью

Единственного

Человека,

Чудом

Спасшегося

От конца

Света.

Мир на своем месте,

Тебя нет.

* * *

Когда не знаешь

С чего начать,

Спроси: как дела?

Скажу: хорошо,

Сейчас даже лучше.

А как твои дела?

И ты расскажешь

Ту старую сказку,

Что столь же нова

И не видно конца.

* * *

Когда приходит время

И на сердце – лед,

(Сколько бы я

Его ни ждала),

Он больше не придет,

Он больше не придет.

Перевод Софии Петросян

* * *

Եկել եմ

Փրկելու

Գիշերդ:

Բաց էին

Դռները

Երազիդ:

* * *

Միտքս լուսնի պես

Շարժվում է քո շուրջ,

Ու դու տեսնում ես

Փուլերը տարբեր:

Հետո էլ ասում ես՝

Փոփոխական ես:

* * *

Ծիծեռնակները

Ցածր են թռչում.

Անձրև՛ է գալու:

Կարոտը սրտիս

Շա՜տ է մոտեցել.

Ի՞նչ է լինելու:

* * *

Ծովի երեսին՝

Քարացած

Խայտանք:

Ծովը սառել է:

-Սիրտս նման է

էն սառած ծովեր:

* * *

Երբ դու հեռացար,

Որբացան հանկարծ

Երազները իմ:

* * *

Դու կարթնանաս և

Կմտածե՞ս, որ

Կապույտ երկինք ու

Շողուն լուսաբաց

Ես եմ քեզ համար

Մի ամբողջ գիշեր

Արթուն երազել:

* * *

Կարոտը լցնում է

Սպասում կոչվող

Դատարկությունը՝

Մի օր պարպվելու

Պայմանով:

Անձրևը լվանում է

Ապակիները՝

Կարոտի

Պատուհանների:

* * *

Երանի թե

Առաջվա պես

Հավատայի:

Երիցուկի

Թերթիկները

Իմ հավատը

Հետ չեն բերի:

* * *

Դու հանկարծ գտած

Ճշմարտության պես

Թանկ ես ինձ համար:

* * *

Հեռանալիս ես

Չտարա ոչինչ,

Որ ողբիդ ժամին

Դու չարտաբերես.

«Ես ավերակացս

Ո՞ւմ թագավորեմ»։

* * *

Հեքիաթիդ աղջիկը միշտ

Ինձ հարազա՜տ է եղել:

Ինձ շատ նման աղջկան

Արդյոք որտե՞ղ ես տեսել:

* * *

Հեքիաթն ինքն էլ չգիտի,

Թե որքան է իրական:

Դուք այդ մասին հարցրեք

Հավատացող աղջկան:

* * *

Հոգուդ լքված եկեղեցու

Կիսավերակ խորանի մոտ

Մոմ եմ վառում ու աղոթում

Քո լեզվով՝ իմ անգիր արած

Երեք բառով, որ հայերեն

Ցուցանում է.

-Աստված վկա է, սիրելի՜ս…

* * *

Հոսող ջրին

Նա հանձնեց

Երազներն

Անիրական.

-Թո՛ղ հեռանան,

Հեռանա՜ն:

* * *

Միայն ծուխը

Նկատեցիր:

Իսկ այդ ծուխը

Առանց կրակ

Ո՞նց է լինում:

* * *

Եվ տիեզերքի

Լռության ձայնով

Նորից խոսեցի:

Աստղերն ավելի

Պայծառ փայլեցին:

* * *

Եվ, որ հավատար

Հին հեթանոսը

Նոր աստվածության,

Մարգարեն պետք է

Հրա՜շք արարեր:

Ես անհավատ եմ,

Դու էլ՝ մարգարե,

Հրաշքը չկա:

* * *

Երազներս

Մրսում են:

Ձմեռը

Կապ չունի,

Քո շունչն է

Սառել:

Հույսերս

Դողում են

Աշխարհի

Կործանումից

Հրաշքով

Փրկված

Միակ

Մարդու

Դողով:

Աշխարհն իր տեղում է,

Դու չկաս:

* * *

Երբ չգիտես, թե

Ինչից սկսել,

Հարցրու՝ ո՞նց ես:

Ես կասեմ. «Լավ եմ,

Հիմա՝ ավելի,

Իսկ դու ինչպե՞ս ես»:

Դու էլ կպատմես

Այն հեքիաթը հին,

Որ նոր է նույնքան

Եվ ավարտ չունի:

* * *

Երբ հերթն է գալիս

Սրտի սառելու,

(Աչքերն ինչքան էլ

ուզում են սառեն),

Նա է՛լ չի գալու,

Նա է՛լ չի գալու:

Мариам Геворгян - Մարիամ Գևորգյան

Мариам Геворгян родилась и живет в Ереване. Она - литературовед, кандидат филологических наук, доцент, автор множества статей. Отдельными книгами опубликованы ее монография и учебное пособие посвещенные влиятелному западно-армянскому писателю и публицисту Григору Зограпу и его эстетическим взглядам. Редактировала периодику, книги, а также сотрудничала с разными издательствами. Стихи Мариам Геворгян и ее переводы с русского, английского, сербского языков печатались в литературных журналах.