|
БОРЬБА ЗА СУЩЕСТВОВАНИЕ Это верный путь в рай в яркоструйных огнях — Это многим давно и надёжно известно. Ратоборцам, что пали в жестоких боях, Лже-царям, от которых смердит повсеместно. Умирают и вновь воскресают бойцы В жерновах нашей жизни, исполненной рока, Задыхаются духи — крылатые псы,* Чтобы линии судеб не рвались до срока. Я Всевышнего выжженной в пепел душой Умоляла, когда свет как будто гасили. Вот тетрадь моя, строк черноугольный строй — Как безжалостно всю мою сущность спалили!.. Перевод Павла Черкашина
ЭЛЕГИЯ НА НОЧНЫХ АККОРДАХ СЕВАНА 1. По водной глади плавала луна, Мешая жёлтый воск с водой текущей. Мой новый грех я пережить должна, Пусть тонкая душа в твоей погрязла гуще. Огня всполохи рвутся из груди, Бесстрашным танцем возбуждая тело. О, прошлого, любовь, в огонь войди, Сгори, чтоб новой ночь дыханием вскипела. Воскреснут ли любови прошлых битв? Признай их лики ангелами, Отче! За то, чтоб пенорожденною быть Глубинам вод сдала я душу камня жёстче. Вовек ты мой. Но только я-то чья? Марионетка Бога? Пассия аггела? Жуй горечь моих губ. Любовь моя Прожжёт до сердца скорбным солнцем белым. 2. Ветер слова старой легенды надёжно знал, Шептал и мчался упрямо в дальнюю даль. Дьявол шептал: «Твои крылья ветер забрал, Тело твоё в ладонях его – грааль». Парил и вторил ему древний дух воды, Пробуждая волнения нервный звук – Из мелодии выплавил, как из руды, Новых Адама и Еву, выдвинул в круг. Когда прорастает легендой случай земной? Где смерть и любовь равны и зла не таят? Напой мне, Севан, песню, сложенную тобой, О том, как моряк пред Сиреною не устоял. Дьявол шептал: «Твои крылья ветер забрал, Тело твоё в ладонях его – грааль». Всю ночь над нами гимном любви звучал Вернувшийся ветер, тревожа мелодией даль... 3. На бесконечно-трудных переходах бытия Взрывоопасной смеси пола – страсти, Неутолим соблазн в волнении моля Порывы боли переплавить в слово-части. И извергать вовне всё то, что жжёт внутри, Божественное, нежное и злое, Задача призванного – выдержать тот ритм Подъёмов и падений жизни стоя. Мы – сиротинушки и чужеземцы здесь! Жизнь – дрёма сладкая, но так обманна, Чтоб жизни пар не испарился в небе весь, Дай вёснам семена, что Богом данны. Над тайною своей полог не скинет смерть, И тайнами любви её мы не подкупим. И звёзды втянуты всё в ту же круговерть – Остынут, упадут, и их забудем. Но всё же нет конца для эллегичных строф, Они прорвутся в мир кровавым потом, Бесчётным множеством моих, чужих стихов – Звуком крещендо, выписанным в нотах. Перевод Татьяны Юргенсон
|
|
ԳՈՅԱՄԱՐՏ Սա՛ է հրաշիթ դրախտի ճամփան, Հնուց այդ մասին բոլորը գիտեն — Ռազմիկները, որ մարտերում ընկան, Արքաները, որ հավիտյան մերկ են... Տղերքը, որ դեռ մեռնում-հառնում են Երկանքների տակ մեր գոյամարտի, Արալեզները շնչատ հևում են, Որ մեր ընթացքը հանկարծ չգայթի: Մոխրացած հոգով եմ ես Աստըծուն Աղերսել, երբ որ լո՛ւյսն է նվազել: Ածխագրերիս տետրակն եմ թերթում. Ի՜նչ անխնա եք հոգիս հրկիզել...
էԼԵԳԻԱ ՍԵՎԱՆԻ ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ ԱԿՈՐԴՆԵՐԻՆ 1. Լուսինը լողաց մերթ ուղիղ, մերթ թեք՝ Դեղնածոր ոսկը խառնած ջրերին, Քե՜զ էլ կապրեմ դեռ նորագույն իմ մեղք - Բարդվիր իմ հոգու անքավ շերտերին: Հուրը կապտավուն շողով իր ներքին Կաքավում էր դեռ խայտանքով անահ, Որ զոհեր սիրո դեմքերը նախկին՝ Գիշերն էր եռում մեր շնչի վրա: ... Տեսնես հառնեցի՞ն սերերն իմ մեռած ( Հա՛յր, ճանաչի՜ր այն հրեշտակներին): Որ ինձ հռչակես փրփրածին աստված՝ Հոգիս հանձնեցի ջրի խորքերին... Դու ի՛մն ես հավետ, սակայն, ո՛ւմն եմ ես – Տիրոջ խամաճի՞կ, հոմանի՞ դևի, Ծամի՜ր այս սերն էլ՝ օշինդր որպես, Որ այրվես սրտում և ա՛յս արևի... 2. Քամին ինչ որ հի՜ն առասպել գիտեր - Շշնջում էր ու հեռու սլանում, Սատանան ասաց. «Քեզ պետք չե՛ն թևեր, Մարմի՛նդ այրիր նրա ափերում»: Թևածում էր դեռ ջրերի ոգին՝ Թեքվում էր հույզի ստեղի վրա, Որ մեղքից քամեր հնչյուններ անգին, Գտել էր մի նոր Ադամ ու Եվա: Դիպվածներն են հար դառնում լեգենդներ - Սիրո ու մահվան ո՞ր կայաններում, Սևանիս ալյաց անո՜ւշ ակորդներ, Սիրենն ո՞ւր տարավ խաբված նավաստուն: Սատանան ասաց. «Քեզ պետք չեն թևեր, Մարմի՛նդ այրիր նրա ափերում»: Գիշերը սիրո մեղեդի ուներ- Ստեղների դեմ մատներն էր դողում... 3. Գոյի անհամար բարդ անցումներում, Սեռի, կրքերի խառնուրդում ցմահ Հույզերի անթով պատրանքն է եռում, Որ բառով ցավի խոյանքն արթնանա, Դուրս ժայթքի ներսից՝ խորքում ինչ որ կա՝ Դիվական նաև նո՜ւրբ, աստվածայի՜ն, Այստեղ կոչվածը պիտի որ տոկա Կենաց հարափոխ ելևէջներին: Մենք ամենուր ենք ո՜րբ, օտարակա՜ն. Կյանքը խաբկանքի թմբիր նրբաբույր, Որ այս գոլորշին չցնդի իսպառ՝ Կենաց սերմերը գարուններին տուր: Մահը չի բացի առեղծվածը իր, Որքան էլ սիրո խաբկանքով թովեն, Թե սառեց աստղը, ընկավ թյուրածիր՝ Նրան այլևս ասուպ կանվանեն: Այս եղերերգը դեռ չունի ավարտ. Ես գիտեմ այն ինչ գալու է հետո, Հոգուս նիշերի բազմությունն անհարթ Կթափվի հունչով դեռ կրեշչենդո:
|
|
Наира Симонян (1971) Նաիրա Սիմոնյան Поэт, переводчик. Лауреат национальной премии Армении в области культуры. Награждена Золотой медалью имени Ованеса Туманяна за переводческую деятельность (2017г., Армения). Пишет на армянском и русском языках. Член Союза писателей Армении, России, Грузии (армянское отделение). Первая книга «Асупи цолк» («Блеск метеора») вышла в 1997г, затем – сборник стихов «Я не принцесса жизни»,2004г, «Ночные эскизы», 2014г (на армянском языке). |
|
Translations from Armenian Թարգմանություններ Հայերենից
|
|
Poetic Translations Into And From Armenian Բանաստեղծական Թարգմանություններ Հայերեն և Հայերենից |
