NorikLevonianPoems

EPITAPH

Since my death

The birds on my street

Remained hungry,

Nobody noticed

The beauty

Of ugly women,

The sky rained

Without melody,

Decreased the number of those

Who talks with the stars…

And no one understood,

What happened.

A SIMPLE CONFESSION

Along with burning papers

Get burnt also voices

Of light,

Of love,

Of longing.

You forgive my soul’s nudity,

And my fingers’ reaping

Forgive –

This is the law of the game.

On the background of peace

Love is sprouting,

Doves are sleeping

On the rockets’ edge.

Are not exhausted yet resources

Of the Spirit,

Memory

And Dream.

This is a simple confession…

Along with burning papers

Are burning into ash

Long asleep voices

Of my mother,

Of my father,

And of my own self.

SUNSET

The day’s crucified on the west sky -

The sunlight with blood shall blend,

O, the sunset turns to dark red

Like a rose by summer’s end.

The wind, like a dragon, whistles

A chilling song of horror.

My memories - a heap of words

That weaves a veil of sorrow.

The darkness descends from the hills

And knocks the doors - as a rite,

This everyday visitor wills

To be a shrine for the light…

A man standing on balcony

The day’s events tries to bind.

Perhaps he will live forever –

Inured to death in his mind.

LOVE

My country is milk.

My country is wheat spike.

My country is a swaddled, newly born baby,

Rescued from savage invasion.

My country is a rain in mid-summer,

A waving field of poppies, chamomiles.

My country is a reaper with tanned face.

My country is a song of a minstrel.

My country is a lake with shining shield

Of silver fishes.

My country is the face of my lovely and delicate love…

That is why I’m kissing my country’s map.

Translated by Moushegh Badalian

ՏԱՊԱՆԱԳԻՐ

Իմ մեռնելուց ի վեր

Փողոցիս թռչունները

Քաղցած մնացին,

Ոչ ոք չնկատեց

Տգեղ կանանց

Գեղեցկությունը,

Երկինքը անձրեւեց

Առանց երաժշտության,

Աստղերի հետ զրուցողների

Թիվը պակասեց…

Եւ ոչ ոք չհասկացավ,

Թե ինչ է կատարվել:

ՀԱՍԱՐԱԿ ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Այրվող թղթերի հետ

Այրվում են ձայները

Լույսի,

Սիրուհու,

Կարոտի:

Դու ներիր իմ հոգու

Մերկությունը եւ մատներիս

Հունձքը ներիր,

Այսպես է օրենքը խաղի:

Խաղաղության ֆոնին

Բողբոջում է սերը,

Աղավնին քնում է

Հրթիռների սայրին:

Դեռ չեն սպառվել պաշարները

Հոգու,

Հուշի,

Երազի:

Սա հասարակ խոստովանություն է…

Այրվող թղթերի հետ

Այրվում են ձայները

Վաղուց քնած

Իմ մոր,

Իմ հոր,

Եւ սեփական ես-ի:

ՄԱՅՐԱՄՈՒՏ

Օրը խաչվեց հորիզոնին՝

Լույսից պիտի արյուն հոսի,

Օ,կարմիր է մայրամուտը,

Ինչպես վարդը օգոստոսի:

Քամին անտես վիշապի պես

Երգ է սուլում՝վախ ներշնչող,

Հուշերս կույտ են բառերի,

Որ հյուսում են տխրության քող:

Մութն իջնում է սարերն ի վար

ԵՎ թակում է դռներն անձայն,

ամենօրյա այս այցելուն

Դառնալու է լույսի արձան...

Պատշգամբին կանգնած մի մարդ

Վերապրում է օրը անցած,

Գուցե հավերժ է ապրելու՝

Մահվան մտքին ընտելացած:

ՍԵՐ

Երկիրս կաթ է։

Երկիրս հասկ է։

Երկիրս փոքրիկ խանձարուրի մեջ

Ասպատակումից փրկված մանուկ է։

Երկիրս թոն է, երիցուկների

Եվ կակաչների խոնարհ ծփանք է։

Երկիրս խանձված դեմքով հնձվոր է։

Երկիրս տաղ է շրջիկ աշուղի։

Երկիրս լիճ է՝արծաթ վահանով

Մանրիկ ձկների։

Երկիրս դեմքն է իմ փխրուն սիրո...

Եվ դրա համար ես համբուրում եմ քարտեզը նրա։

Norik Levonian (1947) Նորիկ Լևոնյան

Norik Levonian - Armenian poet and translator – was born in 1947 in Bagdad. In 1971 he was repatriated and since lives in Echmiadzin, Armenia. Norik Levonian has published 3 books of poetry: “Engraving on the Autumn’s walls” - 1981, “Songs Near the Winter’s Gate ”- 1986 and “Speeches in Empty Hall” -1994. From the Arabic he translated the collection of poetry “Birds die in Galilee” by Mahmoud Darwish (1989). In 1995 he won the Ruben Sevak Prize in poetry and in 2007 he was awarded the Medal of the Union of Armenian Writers for the Literary Merit. Norik Lonyan's poems stand out with their deep thought-philosophical content and beautiful rhyme.

Translations from Armenian

Թարգմանություններ Հայերենից