RobertFrostPoems

Ծանոթ գիշերին

Ես մեկն եմ եղել՝ ծանոթ գիշերին։
Քայլել եմ երկար անձրևների տակ,
Հասել քաղաքի վերջին լույսերին։

Չափել եմ տխուր նրբանցքներ դատարկ,
Պահապանների հարցից խույս տվել
Նայելով ներքև՝ իմ ոտքերի տակ։

Կանգնել եմ անշարժ ու ականջ դրել
Երբ հեռվում, մի այլ փողոցի վրա
Հանկարծ ընդհատված մի ճիչ է սառել,

Որն ինձ չէր կանչում կամ վանում ՝ գնա...
Իսկ առջևում դեռ լուսատուն վերին
Հայտարարում էր երկնքի վրա

Ոչ` ճիշտ, ոչ` սխալ ժամը երկնային։
Ես մեկն եմ եղել՝ ծանոթ գիշերին։

Չանցած ճանապարհը

Ճամփաս երկատվեց դեղնած անտառում,

Իսկ ես մեկն էի, պիտի ընտրեի։

Նայեցի որքան աչքս էր կտրում

Առաջին ճամփով, մինչև այն հեռվում

Թիկունքն էր անցնում խիտ թփուտների։

Բայց երկրորդ ճամփան ինձ ձգեց հանկարծ -

Գուցե արդարև գերադասելի,

Զի խոտածածկ էր և քիչ էր մաշված;

Թեև այն մեկն է՛լ խոտով էր ծածկված,

Սակայն մաշված էր փոքր ինչ ավելի։

Երկուսն էլ՝ մաքուր, վաղ առավոտյան

Դեռ չէր տրորվել մի տերև անգամ։

Օ՜, ես պահեցի առաջին ճամփան,

Որ մի ուրիշ օր անցնեմ անպայման,

Թեև գիտեի՝ դժվար թե հետ գամ։

Ես պիտի հիշեմ դեռ տարիներ անց

Ու պիտի պատմեմ հոգոցով տխուր.

Երկու ճամփա էր անտառում դեղնած

Ես ընտրեցի այն, որ քիչ էր մաշված

Եվ դա որոշեց հետագան հանուր։

Գարնանային աղոթք

Օ, տու՛ր մեզ բերկրանք ծաղկանց մեջ այսօր,
Մի՛ թող միտքը մեր թռչի հեռավոր
Հասնի ապագա անորոշ բերքին,
Պահի՛ր մեզ այստեղ՝ տարվա գարունքին։

Ուրախացրու՛ մեզ ճերմակով այգու –
Ցերեկն՝ աննման, գիշերներն՝ ուրու –
Տու՛ր գոհությունը մեզ մեղուների՝
Վխտացող շուրջը ծաղկած ծառերի։

Տու՛ր մեզ հրճվանքը թռչնի սրընթաց,
Որ ասուպի պես խոյանում է ցած
Եվ սուր կտուցով մեղու է որսում
Ծաղկունքի հոտով հագեցած օդում։

Զի սա է սերը, այլ սեր չի տրված։
Թեև Աստծուն է լոկ վերապահված
Սրբագործում և ամենայն օրհնանք,
Բայց հարկ է մենք էլ մեր բաժինը տանք։

Նոյեմբերյան իմ հյուրը

Թախիծս, երբ նա ինձ հետ է՝ ներկա,

Գտնում է, որ այս անձրևոտ, թխպած

Աշնան օրերի նմանը չկա –

Սիրում է նա մերկ ծառ ու ճյուղ անկյանք,

Սիրում է քայլել խոտերի մեջ թաց:

Նրա խոսքերն ինձ ի՜նչ պիտի դրդեն,

Խոսում է՝ ես լուռ ականջ եմ դնում.

Գոհ է, որ հավքերն չվել են արդեն,

Ուրախ է, որ իր գորշ շալը բրդե

Արծաթավուն է մեգի մեջ թվում:

Ամայի, լքված ծառեր անբնակ,

Խունացած գետին, երկինք երկաթե –

Այն գեղեցիկն է, որ տեսնում է նա,

Ու կարծելով թե ես չեմ տեսնում դա,

Բարկացնում է ինձ հարցնելով “միթե…”

Երեկ չէր, որ ես վարժվեցի սիրել

Նոյեմբերյան մերկ հմայքն օրերի

Երբ դեռ առաջին ձյունը չէր դրել,

Բայց արժե նրան այդ մասին ասել

Նրա գովքն ախր լավն է, անթերի:

Ինքս իմ մեջ

Իմ մի բաղձանքն է, որ ծառերն այս ծեր –

Մթամած ու պինդ, քամուց աներեր,

Չլինեն ինչպես դիմակ մթության

Այլ տարածվեն մինչ եզրը գոյության։

Չէի վարանի օրերից մի օր

Այդ մութ անհունում կորսվել մոլոր,

Անահ՝ երբևէ կելնե՞մ բաց աշխարհ,

Կամ մի ավազոտ բանուկ ճանապարհ։

Պատճառ չեմ տեսնում, որ հետ դառնայի,

Այդ նրանք պիտի իմ հետքով գային,

Ովքեր կարոտն իմ կզգային այստե՛ղ –

Տեսնելու թե դեռ սրտումս ունե՞ն տեղ։

Եվ կտեսնեին, որ նույնն եմ էլի,

Բայց իմ կարծիքին վստահ ավելի։

Ամպի ստվերը

Մի մեղմիկ քամի գիրքս բաց գտել

Էջերն էր շրջում, փորձում էր փնտրել

Ձոն գարնան մասին, որ կար նախկինում։

Ասացի. “Չկա՛, իզուր ես փնտրում։

Ո՞վ պիտի այստեղ ձոն գրեր գարնան”։

Բայց չտվեց ինձ քամին պատասխան,

Ամպի ստվերը լոկ դեմքով սահեց,

Իբր՝ չլինի՞ տեղը կորցրեց։

Մի բաղաձայն թռչնակ

Ուզում էի, որ թռչնակն աղմկոտ,

Գնա, չըերգի ողջ օրն իմ տան մոտ –

Ծափ զարկեցի, որ թռչի հեռանա

Էլ չտանելով երգելը նրա։

Բայց իմ սխալն էլ կար անշուշտ այստեղ։

Նա ի՞նչ մեղք ուներ, որ ձայնն էր տգեղ։

Նաև, ինչ որ բան այնպես չէ կարծես,

Երբ լռեցնում ես մեկի երգն այդպես։

Ընդունում

Երբ հոգնած արփին սուզվում է ծովում

Վերջին շողերը ուղղած ամպերին,

Բնության մեջ լաց երբեք չի լսվում

Թե այս ի՞նչ եղավ։ Գեթ թռչուններին

Հայտնի է հարկավ՝ երկինքն է մթնում։

Մեղմ քրթմնջալով ինչ որ բան հնից

Նրանք աղոտված աչքերն են փակում:

Իսկ եթե մեկը հեռու է բնից,

Սուրում է հապճեպ ցածր թռիչքով

Դեպի ծառը այն ուր բույնն է նրա,

Ուր նա զգում է իրեն ապահով․

“Դե, հիմա թող մութն իջնի իմ վրա։

Չտեսնեմ գալիքն - այնքան մութ լինի։

Ինչ լինելու է թող հիմա լինի։”

Կրակ և սառույց

Աշխարհի վերջը կրակի՞ մեջ է

Թե՞ սառույցի տակ։

Որքանով գիտեմ մարդկային տենչը՝

Հավանական է կրակով վերջը։

Բայց եթե վերջը լինում է երկտակ,

Պաղ ատելությունն այնքան է հզոր,

Որ կործանումն էլ սառույցների տակ

Լինի հիմնավոր

Եվ հիմնահատակ։

Բացակա

Դարձա՝ Աստծո հետ խոսեմ

Աշխարհի սին հույսերից,

Բայց – նո՛ր հիասթափություն –

Աստված այնտեղ չէր նորից։

Աստված դարձավ դեպի ինձ

(Չփորձե՛ք իսկ ծիծաղել)

Աստված տեսավ այնտեղ եմ

Լո՛կ կիսով չափ, ո՛չ ավել։

Ոչինչ հարատև ոսկի չի մնում

Բնության գույնը զարթոնքի պահին

Ցնդող, վաղանցիկ ոսկին է դեղին։

Բացվող տերևը ծաղիկ է կարծես,

Սակայն մի պահ է այն մնում այդպես,

Շուտով խամրում է երանգը նրա

(Այդպես վիշտն իջավ Եդեմի վրա),

Այդպես էլ այգն է իջնում՝ օր դառնում,

Ոչինչ հարատև ոսկի չի մնում։

Հանդիպեցինք ու անցանք

Երբ իջնում էի բլրից՝ մոտով մի ցանկապատի,

Դարպաս կար այնտեղ, մի պահ կանգ առա դարպասին հենված

Ու հազիվ էի ես շուրջս նայել` քե՛զ տեսա հանկարծ,

Դու գալիս էիր բլուրըն ի վեր, իմ կողմը դեպի։

Մենք հանդիպեցինք ։ Բայց ամենը, որ այդ օրն արեցինք

Խառնելն էր միայն մեր մեծ ու փոքր ոտնահետքերի,

Կարծես գծելով մեր լինելության պատկերը թերի.

Երկուսից պակաս, բայց դեռ մեկից մեծ։ Քո հովանոցի

Թողած փոսերն էլ տասնորդականի կետերն էր ասես։

Ու ողջ ժամանակ, երբ խոսում էինք, ժպիտ էր բերում

Դեմքիդ ինչ որ բան, որ տեսնում էիր փոշու մեջ կարծես ։

(Օ՜, քավ լիցի, ես չունեի ոչ մի նախապաշարում)։

Հետո հեռացանք, դու՝ ճամփով, որով անցել էի ես,

Իսկ ես գնացի այն ճամփով, որով դու էիր եկել։

Թարգմանությունը Մուշեղ Բադալյանի

Acquainted with the Night

I have been one acquainted with the night.
I have walked out in rain—and back in rain.
I have outwalked the furthest city light.

I have looked down the saddest city lane.
I have passed by the watchman on his beat
And dropped my eyes, unwilling to explain.

I have stood still and stopped the sound of feet
When far away an interrupted cry
Came over houses from another street,

But not to call me back or say good-bye;
And further still at an unearthly height,
One luminary clock against the sky

Proclaimed the time was neither wrong nor right.
I have been one acquainted with the night.

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I -

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

A Prayer in Spring

Oh, give us pleasure in the flowers to-day;
And give us not to think so far away
As the uncertain harvest; keep us here
All simply in the springing of the year.

Oh, give us pleasure in the orchard white,
Like nothing else by day, like ghosts by night;
And make us happy in the happy bees,
The swarm dilating round the perfect trees.

And make us happy in the darting bird
That suddenly above the bees is heard,
The meteor that thrusts in with needle bill,
And off a blossom in mid air stands still.

For this is love and nothing else is love,
The which it is reserved for God above
To sanctify to what far ends He will,
But which it only needs that we fulfill.

My November Guest
My Sorrow, when she’s here with me,
Thinks these dark days of autumn rain
Are beautiful as days can be;
She loves the bare, the withered tree;
She walks the sodden pasture lane.

Her pleasure will not let me stay.
She talks and I am fain to list:
She’s glad the birds are gone away,
She’s glad her simple worsted gray
Is silver now with clinging mist.

The desolate, deserted trees,
The faded earth, the heavy sky,
The beauties she so truly sees,
She thinks I have no eye for these,
And vexes me for reason why.

Not yesterday I learned to know
The love of bare November days
Before the coming of the snow,
But it were vain to tell her so,
And they are better for her praise.

Into My Own

One of my wishes is that those dark trees,
So old and firm they scarcely show the breeze,
Were not, as 'twere, the merest mask of gloom,
But stretched away unto the edge of doom.

I should not be withheld but that some day
Into their vastness I should steal away,
Fearless of ever finding open land,
Or highway where the slow wheel pours the sand.

I do not see why I should e'er turn back,
Or those should not set forth upon my track
To overtake me, who should miss me here
And long to know if still I held them dear.

They would not find me changed from him they knew-
Only more sure of all I thought was true.

A Cloud Shadow
A breeze discovered my open book
And began to flutter the leaves to look
For a poem there used to be on Spring.
I tried to tell her "There's no such thing!"

For whom would a poem on Spring be by?
The breeze disdained to make reply;
And a cloud-shadow crossed her face
For fear I would make her miss the place.

A Minor Bird

I have wished a bird would fly away,
And not sing by my house all day;

Have clapped my hands at him from the door
When it seemed as if I could bear no more.

The fault must partly have been in me.
The bird was not to blame for his key.

And of course there must be something wrong
In wanting to silence any song.

Acceptance

When the spent sun throws up its rays on cloud
And goes down burning into the gulf below,
No voice in nature is heard to cry aloud
At what has happened. Birds, at least must know

It is the change to darkness in the sky.
Murmuring something quiet in her breast,
One bird begins to close a faded eye;
Or overtaken too far from his nest,

Hurrying low above the grove, some waif
Swoops just in time to his remembered tree.
At most he thinks or twitters softly, 'Safe!
Now let the night be dark for all of me.

Let the night bee too dark for me to see
Into the future. Let what will be, be.'

Fire and Ice

Some say the world will end in fire,

Some say in ice.

From what I’ve tasted of desire

I hold with those who favor fire.

But if it had to perish twice,

I think I know enough of hate

To say that for destruction ice

Is also great

And would suffice.

Not All There

I turned to speak to God
About the world’s despair;
But to make bad matters worse
I found God wasn’t there.

God turned to speak to me
(Don’t anybody laugh)
God found I wasn’t there –
At least not over half.

Nothing gold can stay

Nature's first green is gold,

Her hardest hue to hold.

Her early leaf's a flower;

But only so an hour.

Then leaf subsides to leaf,

So Eden sank to grief,

So dawn goes down to day

Nothing gold can stay.

Meeting And Passing

As I went down the hill along the wall
There was a gate I had leaned at for the view
And had just turned from when I first saw you
As you came up the hill. We met. But all

We did that day was mingle great and small
Footprints in summer dust as if we drew
The figure of our being less that two
But more than one as yet. Your parasol

Pointed the decimal off with one deep thrust.
And all the time we talked you seemed to see
Something down there to smile at in the dust.
(Oh, it was without prejudice to me!)

Afterward I went past what you had passed
Before we met and you what I had passed.

Translated into Armenian by Moushegh Badalian

Ռոբերտ Ֆրոսթ (1874–1963) Robert Frost

Ամերիկացի մեծ բանաստեղծ, 20-րդ դարի խոշորագույն բանստեղծներից մեկը։ Միակ բանաստեղծն է, որ չորս անգամ արժանացել է Պուլիցերյան մրցանակի (1924, 1931, 1937, 1943)։ 1960թ պարգևատրվելէ ԱՄՆ Կոնգրեսի ոսկե մեդալով։ Ֆրոսթի ուշ շրջանի քնարական բանաստեղծությունները համարվում են անգլալեզու պոեզիայի գլուխգործոցներ։