VladimirVysotskyPoems

* * *

Ծառերն այստեղ դողդողում են ծանր ու թաց,

Ծլվլում են թռչունները ահաբեկ:

Ապրում ես դու այս անտառում կախարդված

Եվ այստեղից հեռանալու չունես ելք:

Թող թխենու պտուղները ցամաքեն,

Եղրևանին թող անձրևի իր հանգույն -

Միևնույն է քեզ այստեղից կտանեմ

Դեպի պալատ, ուր սրինգն է նվագում:

Կախարդները քո աշխարհը ինձանից

Թաքցրել են հազարավոր տարիներ։

Քեզ թվում է այս մոգական անտառից

Չկա ոչինչ գեղեցիկ ու առավել:

Թող լուսինն ու ամպերն երկնի գժտվեն,

Թող վաղորդյան ցող չնստի խոտերին, -

Միևնույն է քեզ այստեղից կտանեմ

Ծովահայաց պատշգամբով տունն իմ հին։

Շաբաթվա ո՞ր օրը, ասա, ո՞ր ժամին

Զգուշորեն կգաս ինձ մոտ անարգել:

Ե՞րբ կտանեմ քեզ պահած իմ ձեռքերին

Այնտեղ, որտեղ անհնար է մեզ գտնել:

Կգողանամ, եթե դեմ չես քո հոգում, -

Այսքան ուժեր ուրեմն իզու՞ր եմ վատնել:

Համաձայնվիր գոնե դրախտին՝ հյուղակում,

Եթե պալատն զբաղեցրել են արդեն:

Երգ Երկրի մասին

Ո՞վ ասաց «Երկիրն այրվել է իսպառ,

Եվ հողն այլևս չի տա բերք ու բար։»

Երկիրն, ո՞վ ասաց, թե մահ է գտել։

Ոչ, նա պարզապես լուռ պահ է մտել։

Ինչպես որ ծովը չես դարձնի ցամաք,

Մայրությունն էլ ետ չես առնի Երկրից։

Արդյո՞ք այրել են Երկիրը համակ,

Ոչ, սևացել է նա ծանր վշտից։

Արյունոտ վերք են խրամատները,

Ռմբաձագարներն ասես խոց են բաց։

Երկրի մերկացած նյարդերի ցավը

Մի գերերկրային տանջանք է անանց։

Նա կդիմանա, կգտնի իրեն,

Մի համեմատիր Երկրին հաշմի հետ,

Ո՞վ ասաց, որ նա չի երգում արդեն,

Որ նա լռել է ընդմիշտ, առհավետ։

Ո՜չ։ Նա զնգում է, հոգոցը թաքցրած,

Ղողանջ է ներսում ամեն մի վերքի,

Չէ որ Երկիրը մեր հոգին է բաց,

Հնարավոր չէ կոխորտել հոգին։

Երկիրն, ո՞վ ասաց, թե մահ է գտել,

Ոչ, նա պարզապես լուռ պահ է մտել։

Թարգմանությունը Մուշեղ Բադալյանի

* * *

Здесь лапы у елей дрожат на весу,
Здесь птицы щебечут тревожно.
Живешь в заколдованном диком лесу,
Откуда уйти невозможно.

Пусть черемухи сохнут бельем на ветру,
Пусть дождем опадают сирени -
Все равно я отсюда тебя заберу
Во дворец, где играют свирели.

Твой мир колдунами на тысячи лет
Укрыт от меня и от света.
И думаешь ты, что прекраснее нет,
Чем лес заколдованный этот.

Пусть на листьях не будет росы поутру,
Пусть луна с небом пасмурным в ссоре,-
Все равно я отсюда тебя заберу
В светлый терем с балконом на море.

В какой день недели, в котором часу
Ты выйдешь ко мне осторожно?
Когда я тебя на руках унесу
Туда, где найти невозможно?

Украду, если кража тебе по душе,-
Зря ли я столько сил разбазарил?
Соглашайся хотя бы на рай в шалаше,

Если терем с дворцом кто-то занял!

Песня о Земле

Кто сказал: «Всё сгорело дотла,
Больше в землю не бросите семя!»?
Кто сказал, что Земля умерла?
Нет, она затаилась на время.

Материнства не взять у Земли,
Не отнять, как не вычерпать моря.
Кто поверил, что Землю сожгли?
Нет, она почернела от горя.

Как разрезы, траншеи легли,
И воронки, как раны, зияют.
Обнажённые нервы Земли
Неземное страдание знают.

Она вынесет всё, переждёт,
Не записывай Землю в калеки!
Кто сказал, что Земля не поёт,
Что она замолчала навеки?!

Нет! Звенит она, стоны глуша,
Изо всех своих ран, из отдушин,
Ведь Земля — это наша душа,
Сапогами не вытоптать душу!

Кто сказал, что Земля умерла?
Нет, она затаилась на время.

Перевод на армянский Мушега Бадаляна

Վլադիմիր Վիսոցկի (1938 - 1980) Владимир Высоцкий

Ռուս նշանավոր պոետ, երգահան և դերասան, հեղինակային երգի առասպել։ Մեծ հետք է թողել ռուսական մշակույթում։ Չնայած որ անտեսված էր խորհրդային իշխանությունների կողմից, Վիսոցկին դեռևս կենդանության օրոք ձեռք բերեց հիրավի համախորհրդային ճանաչում։ Երբ մահացավ, մի քանի օր շարունակ մարդիկ գալիս էին Տագանկայի թատրոն հրաժեշտ տալու սիրված արտիստին։