|
ՎԱՆԱ ԼՃԻՆ
Օ՜, Վանա լիճ, դու ներքին ծով հայրենիքի իմ սգավոր, Հայրս է նայել կսկծացող իր աչքերով քեզ ակնդետ, Մեր սրտերն արդ մեկ են դառնում որդիական աղոթքիս հետ ։ Նրա արյունն իմ արյան մեջ վեր է հանում պահն ահավոր Երբ հայրենի ափը թողած նա հրաժեշտ տվեց վերջին - Հեղձամղձուկ ու անողոք պարտադրված մի հրաժեշտ։ Օ՜ Վանա լիճ, խորհրդանիշ դու մեր վշտի, ախ այնքան հեշտ Շարունակում են նրանք հեգել իրենց ժխտումն ամեն ինչի։
Նրա ոգու հողից էր այդ բաժանումը երկարատև Ու երկնքից, ուր լեգենդն էր նրա կյանքի ուժ ստանում, Եվ չնայած մահկանացուն նա իր կնքեց հեռու երկրում , Նրա ջահել ուրվականը մնաց քո պաղ սուգից վերև, Ողբ ու արցունք՝ մշուշի մեջ ու հորդառատ անձրեւների, Օ՜ Վանա լիճ, դու ավազան մահու չափ խոր քո ցավերի: Սան Ֆրանցիսկո, Կալիֆորնիա Ապրիլի 7, 1933
ՇԱՀ-ՄՈՒՐԱԴՅԱՆԻ ՁԱՅՆԻՆ I. ՆԱՄԱԿ
Իմ համեստ խոսքը այդ մարդուն վսեմ. Գերազնիվ հոգի, ձայնդ եմ լսել։ Եթե փորձում եմ երգել միայնակ, Երգս աղմուկ է մի աններդաշնակ։
Քո ձայնի դեմաց իմ ձայնն է նվազ. Դու երգում ես, մինչ բառերն իմ նվաստ Թափվում են ինպես թրմած կավահող Հորձանուտի մեջ մտքերիս խուժող։
Քոնը՝ մեր անտիկ հոգու մի հոսանք, Մինչդեռ իմը՝ լոկ մտքի թոթովանք։ Ու թե մեղեդին հասու չէ խուլին Գիրն էլ հասու չէ հարկավ կույրերին։
II. ՄԻՆՉ ՆԱ ԵՐԳՈՒՄ Է “ՄԱՅՐ ԱՐԱՔՍԻ...”
Արվեստն անմահ է, քոնն էլ չի կորչի, Գոնե ինձ համար այն միշտ կհնչի։ Իսկ երբ օրերս ավարտվեն` գնամ, Որդիս կմնա, հիշիր բարեկամ, Վարժված փնտրել փառքը իր ցեղի (Ուր էլ որ գնա, որտեղ էլ լինի) Քո ջինջ ձայնի մեջ, խորհուրդը ներքին Մեր հին լեգենդի ու անմահ վեպի։
Եվ եթե մայրը որդուս զավակի Դուստրը լինի մեր անտիկ ազգի, Կհորդորի որդուն հուզվել քո երգից, Եվ նա կիմանա դեռ վաղ հասակից՝ Ինչպես մի անգամ ելանք ուժ առած Ու պիտի կանգնենք վասն հայրենյաց։
Սան Ֆրանցիսկո, Կալիֆորնիա Հունվար 14, 1933
Թարգմանությունը Մուշեղ Բադալյանի
|
|
TO LAKE VAN
Lake Van, O inland sea my father saw With stinging eyes and steadfast blurring stare, Our hearts unite in race’s filial prayer. His blood to mine restores that fearful awe He felt as he from homeland’s shore turned west, Smothering harsh and violent farewell. O lake and symbol of our grief, they spell With growing strength denies all easy rest.
He from his spirit’s soil took lasting leave, From heavens that his legend had sustained, And though he left and died, there he remained In his young ghost, above thy cool grieve, Lament and weep in mists and pouring rains, O Lake and pool of all your mortal pains. San Francisco, California April 7, 1933
TO THE VOICE OF SHAH-MURADIAN I. EPISTLE
To the man this humble word: Great soul, I your voice have heard. If in fact I stand alone, My clamor will the wrong atone.
Before your own my voice is small: You sing, while my poor words must fall Like so much sodden clay or mud Into the rush of thought’s swift flood.
Yours is the flowing of the ancient soul. While mine is but the lisping of the mind. Yet if music the deaf cannot make whole, The print shall give hearing to those not blind.
II. WHILE HE SINGS “MAYR ARAKSIE”
No art is lost and yours shall never be, For when you sing, you sing at least for me. And when at last my mortal day is done Remember, friend, that I shall leave a son, Tutored to seek the glory of his race (Wherever he may go, to what strange place) In your clear voice, which is the very pith Of our old legend and our deathless myth.
And if the mother of his son shall be A daughter of our ancient family, I think she’ll teach him in his early years That when you sing, though he be moved to tears, He will yet know how once in strength we stood, And stand forever in her motherhood.
San Francisco, California January 14, 1933
Translated into Armenian by Moushegh Badalian |
|
Վիլյամ Սարոյան (1908-1981) William Saroyan Քչերին է հայտնի, որ Վիլյամ Սարոյանը գրել է նաև բանաստեղծություններ։ Ստորև բերված նրա այս երկու հայրենասիրական բանաստեղծությունները տպագրվել են 1933 թ Բոստոնում հրատարակվող Հայրենիք օրաթերթում։ |
|
Translations from English Թարգմանություններ Անգլերենից
|
|
Poetic Translations Into And From Armenian Բանաստեղծական Թարգմանություններ Հայերեն և Հայերենից |
